Gençlik parkında bir gazinoda,
Kendi alemime dalmıştım ki ben,
Bir dost uyandırdı,
Beni bu düşten.
Meğer etraf yeşillenmiş de,
Ben görmemişim;
Açılmış rengarenk bütün çiçekler.
Masada dalmışken kendi kendime,
Etraf bir dumana bürünmüş gibi;
Parkta sanki yalnız ben varmış gibi,
Mazi yaprak yaprak,
Geldi önüme.
Ne renk görmüştüm,
Ne de bir çiçek,
İnsanlar doluşmuş,
Bir anda parka.
Kimi gençti,
Kimi ihtiyar,
Dertli olan dertsizler ile bir idi,
Bazıları yalnızlıktan bahtiyar.
Her kafada esiyordu,
Bir kavak yeli;
Her yüzde bambaşka bir ifade var.
Kimi neşeliydi,
Kimi kederli.
Bir dost uyandırdı,
Beni bu düşten.
Dost gelince dost havası başladı.
Dertleştik dostumla,
Uzun bir zaman.
Geçti aramızdan,
Yığınla hatıralar;
Acısı tatlıya karıştı heman,
Göçmüş ve göçmemiş
Bir yığın dostlar,
Sanki etrafımda halkalandılar..

MEHMET SALİH SAN